In 1973 was Bart Peeters als dertienjarige knaap te gast in een tv-programma voor tieners, waar hij een liedje mocht komen zingen. In dat programma kwamen ook meisjes dansen, en op één van raakte hij spoorslags verliefd.
Maar toen bleek dat de aanwezige technici via de nog steeds actieve camera’s en microfoons hun eerste gesprek hadden mee gevolgd, bloedde die kalverliefde ook meteen weer dood. Dat was immers zo gênant! Bart zag het meisje in kwestie nooit weer. Tot enkele jaren geleden in een supermarkt.
“Ik sta aan de kassa, en wie zie ik daar vanuit mijn ooghoek? Niemand minder!”, klinkt het in Humo. “Ik wist zeker dat zij het was, en zij had mij uiteraard ook herkend, want er zijn de afgelopen 35 jaar niet veel dagen geweest dat ik níét op televisie was.” Toch spraken de twee elkaar niet aan: “We keken elkaar aan, en ik denk dat zij hetzelfde dacht als ik: we zouden hier nu een lang gesprek kunnen beginnen, maar we staan hier in een winkel. Overal camera’s!”, aldus Bart.
