Vanaf donderdag 6 september loopt Martin Heylen met zijn eeuwige enthousiasme, twee decennia na zijn succesrubriek in Man bijt hond, dezelfde huiskamers binnen, nieuwsgierig naar wat er in al die jaren veranderd is – of nog exact hetzelfde is gebleven.
Opnieuw verwittigt Martin de mensen die hij bezoekt niet op voorhand, en weet hij zelf ook niet wat hem na 20 jaar achter de gevels te wachten staat. Zelfde deur, 20 jaar later zorgt zo voor mooie ontmoetingen en verrassende verhalen.
De buschauffeur met een passie voor reizen
De allereerste keer dat Martin Heylen ergens op goed geluk aanbelde, was in augustus 1998 in Ophoven, voor de start van de lijn Ophoven-Mariakerke. Els deed toen open. Zij was vrijgezel, buschauffeur voor Ford Genk, net veertig jaar en had een nieuwe hobby ontdekt: reizen. Els was haar tijd twintig jaar geleden ver vooruit als zelfstandige single.
Ondertussen is Ford Genk dicht, wat een sociale ramp in Limburg teweeg bracht. Els hield van haar job en slaagde erin om aan de slag te gaan bij De lijn met de belbus. De liefde, dat is een ander paar mouwen.
Bromfiets als vriendinnetje
In een volkse buurt van Hoboken vertelde zoon Franky twintig jaar geleden in vervoering over zijn bromfiets, die hij “zijn vriendinnetje” noemde. Een trots die doet denken aan de hedendaagse liefde van tuners voor hun uitgebouwd vehikel.
Twee decennia geleden zette FC De Kampioenen, met hondje Nerooke, veel mensen aan om ook een Yorishire Terrier te kopen. Franks moeder was zo iemand. Ze was verzot op haar hondje Prutske, die naar Martin beet. De zoektocht naar de familie leidt Martin in Zelfde deur, 20 jaar later naar hun stamcafé.
Een gezellige beestenboel in Poperinge
“Een paradijs voor de dieren”, zo noemde Tania haar huisje. Er waren honden, een papegaai en een wateragame. En heel veel mensen die het zo gezellig vonden bij haar dat haar woonkamer bijna altijd vol zat. Met het leguaanachtige huisdier speelde ze een spelletje: hij liet zich slap achterover vallen als zij “Doe ne keer dood” zei. Sindsdien zit Tania voor altijd in ons collectief geheugen.
Twintig jaar later keert Martin terug naar het gezellige huis en de even gezellige Tania. Het is er nog altijd een dolle beestenboel, maar toch wat minder drukbevolkt dan vorige keer.
Heiligschennis in Olsene en een dierenarts in Sint-Niklaas
Een jong gezin in een statige onderpastoorswoning in Olsene worstelde met een dilemma: zouden zij het heilig grotje in de tuin ombouwen tot een barbecue of niet? In het dorp leidde dit tot consternatie bij misgangers. Staat de heilige grot er twintig jaar later nog?
In Sint-Niklaas belde Martin destijd aan bij een welbespraakte internationale dierenarts. Die was net 40 geworden en woonde in een prachtig herenhuis. Nog steeds?
Zelfde deur, 20 jaar later: vanaf 6 september elke donderdag om 20.40 uur op Eén.
